Χρόνια πολλά σε όλους!
Η Ελλάς Ευγνωμονούσα, Θεόδωρος Βρυζάκης, 1858, Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδος
Εύχομαι υγεία και καλύτερα επόμενα 200 χρόνια Ελλάδας.
Η αλήθεια (α-λήθη=δεν ξεχνώ) είναι ότι για να φθάσουμε εδώ ως έθνος κάποιοι έδωσαν ότι είχαν και δεν είχαν (κυριολεκτικά). Η πορεία του έθνους μας (όπως και των περισσότερων, άλλωστε) ήταν δύσκολη και παραμένει. Το παρόν δεν είναι και το καλύτερο (η πανδημία, η οικονομική κρίση που συνεχίζεται, οι γείτονες επιβουλεύονται εδάφη-η ιστορία θα επαναληφθεί;) και το μέλλον είναι αβέβαιο.
Ωστόσο έχουμε μπόλικο παρελθόν να μας καθοδηγήσει και αυτός είναι και ο σκοπός της Ιστορίας.
Για μην γράψω πολλά και να μπούμε στο πνεύμα του ερορτασμού, ας ακούσουμε τον Εθνικό Ύμνο από την μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού. Η καλύτερη εκτέλεση που άκουσα ποτέ:
Πηγές και πληροφορίες:
Εξαιρετικό εποπτικό υλικό (μαζεμένο και ουσιώδες) από 2 συναδέλφους (τους ευχαριστούμε). Είναι ίσως η καλύτερη παρουσίαση των γεγονότων για την ελληνική επανάσταση του 1821 που έχω βρει, με αρκετό εποπτικό υλικό, τις βασικές χρονολογίες και τα σημαντικότερα γεγονότα :
https://anoixtosxoleio.weebly.com/25eta-mualpharhotau943omicronupsilon.html
Αφιέρωμα για το 1821 από το cnn.gr
Ο αγώνας με μια ματιά: Οι ήρωες και τα γεγονότα πάνω στον χάρτη. Επίσης μια εξαιρετική πηγή πληροφοριών για την επανάσταση του 1821.
Το ρεμπέτικο “Μάνα μου Ελλάς”, αποδίδει ακόμη και σήμερα την κατάσταση στη χώρα μας. Μου προκαλεί ακόμη, αρκετά έντονα συναισθήματα όποτε το ακούω:
Ο μεγαλύτερο εχθρός της Ελλάδας, ήταν και είναι ο εαυτός της. Όταν στηριχθούμε στα ΔΙΚΑ μας πόδια, θα σηκωθούμε και μετά (Θεού θέλοντος) θα προχωρήσουμε…
Υστερόγραφο: (για τα 100 χρόνια από το 1821)
Το παρακάτω τραγούδι δεν είναι για όλους και σίγουρα όχι για τους μαθητές του Δημοτικού. Αν μπορείτε ακούστε το. Είναι από ένα ιδιαίτερο συγκρότημα με τα πολύ ιδιαίτερα φωνητικά μίας Ελληνίδας ομογενούς και αναφέρεται στη Μικρασιατική καταστροφή (100 χρόνια μετά το 1821):
Η Ελλάδα ως χώρα της νεότερης ιστορίας ούτε είχε, ούτε έχει ιμπεριαλιστικές βλέψεις. Όταν έπρεπε να πολεμήσει για την Ελευθερία, πολέμησε. Τους τελευταίους αιώνες παραμένει ένα μικρό, ήσυχο μέρος του πλανήτη, το οποίο σιγά-σιγά παρακμάζει πληθυσμιακά, πολιτιστικά και ηθικά. Έχουμε συνηθίσει πλέον την απαξίωση της Δημοκρατίας και των θεσμών της, τους μέτριους έως απαίσιους κομματικούς αρχηγούς και την κατοχή της Κύπρου (έχει βαρύνουσα σημασία το τελευταίο). Τελματώσαμε σε μια κολλώδη κατάσταση αδιαφορίας, αταραξίας και απουσίας ηγετών.
Τι χρειάζεται για να πάμε παρακάτω; Να ακολουθήσουμε ότι είπε ο Κολοκοτρώνης:
“Εγώ, η φαμίλια μου, τα άρματά μου, ότι έχω είναι για την Ελλάδα”
και όχι αγαπητοί συμπολίτες για: “τον εαυτούλη μου”, “την οικογένειά μου” και ακόμη χειρότερα για “το κόμμα μου”.
